دانشمندان در حال توسعه یک ایمونوتراپی خوراکی برای سرطان هستند و می گویند که انتظار دارند این اولین دارویی باشد که برای استفاده در دسترس قرار می گیرد.

 امروزه برخی از درمان‌های ایمونوتراپی خوراکی برای آلرژی‌ها وجود دارد، اما ایمونوتراپی سرطان معمولاً داخل وریدی تجویز می شود. این بدان معناست که بیماران سرطانی برای دریافت ایمونوتراپی باید بستری بیمارستانی را تحمل کنند.

 مانع اصلی برای دوزهای خوراکی، که می توان در خانه نیز استفاده کرد، این است که آنتی بادی هایی موجود در داروهای ایمونوتراپی در روده پایدار نمی مانند.

 محققان دانشگاه تل‌آویو به همراه همکاران در دانشگاه لیسبون، مولکولی مصنوعی تولید کرده‌اند که گفته می شود کار ایمنی‌درمانی‌های مبتنی بر آنتی‌بادی را انجام می‌دهد.  این پژوهش یکی از چندین تلاشی است که برای ایمونوتراپی سرطان دهان انجام شده است.
این تیم پژوهش خود را در مجله ایمونوتراپی سرطان منتشر کرده است.

 این مقاله نشان داد که این تیم با موفقیت مولکول خود را در شرایط آزمایشگاهی و همچنین بر روی یک تومور انسانی در یک مدل آزمایشگاهی اختصاصی بررسی کردند.

جامعه با محصول نهایی و داروی بالقوه فوق که دسترس عموم قرار گیرد سال ها فاصله دارد، زیرا به توسعه بیشتر و سپس کارآزمایی انسانی نیاز است، اما یکی از محققان، پروفسور رونیت ساکتی-فاینارو، رئیس مرکز تحقیقات بیولوژی سرطان دانشگاه تل آویو، گفت که این تحقیقات نظری بسیار قابل توجه است.

 این پژوهش از اهمیت بسیاری برخوردار است، زیرا مولکول های جدید مزایای زیادی دارند. آنها می توانند به صورت خوراکی تجویز شوند، تولید آنها ارزان تر از آنتی بادی ها است، و نسبت به آنتی بادی ها در مناطق بیشتری از تومور نفوذ می کنند. ایمونولوژیست ها به برایند این پژوهشات امیدوار هستند.

 پروفسور سیریل کوهن، رئیس آزمایشگاه ایمونولوژی در دانشگاه بار ایلان، گفت: "این یک مطالعه هیجان انگیز توسط گروه های پیشگام است، همسو با برخی دیگر، که نوید ایمونوتراپی خوراکی علیه سرطان را خبر می دهد."

 "من مشتاقانه منتظر اجرای آن در آزمایشات بالینی هستم که کارایی این داروهای جدید را در بیماران سرطانی با آنتی بادی های فعلی مقایسه می کند.  در صورت موفقیت، شک ندارم که انقلاب دیگری در مراقبت از سرطان اتفاق خواهد افتاد.

   یکی از محبوب ترین روش های ایمنی درمانی عملکرد دو پروتئین خاص - PD-1 و PD-L1 - را نسبت به سرکوب سیستم ایمنی متوقف می کند.

 ساتچی توضیح داد: در مقابل، این مولکول‌های مصنوعی اختصاصا به گونه‌ای طراحی شده‌اند که انعطاف‌پذیر بوده و در روده تجزیه نشوند، که امکان هیجان‌انگیز تجویز آنها را به صورت خوراکی فراهم می‌کند."

 "آنتی بادی ها در رسیدن به برخی از نواحی تومور مشکل دارند و مسئله اندازه آنهاست.  آنها بعلت نفوذ پذیری اندک، همیشه نزدیک رگ های خونی می مانند و بنابراین نمی توانند به قسمت هایی از تومور که از رگ های خونی دور هستند برسند. مولکول‌های ما این محدودیت را ندارند و در واقع می‌توانند به هر جایی از بدن بروند و به دور از رگ‌های خونی نیز منتشر شوند."

 "مسئله اندازه است.  آنتی بادی ها 150000 دالتون هستند در حالی که مولکول های کوچک 500 دالتون هستند.  بنابراین، آنتی‌بادی‌ها مانند کامیون‌ها برای حرکت به جاده‌های بزرگ یا رگ‌های خونی نیاز دارند.  در حالیکه مولکول های کوچک معادل عابران پیاده هستند که حتی در نبود جاده، پیاده رو یا حتی مسیر مشخص شده می توانند راه خود را پیدا کنند."

 ساتچی معتقد است که مولکول های مصنوعی می توانند ایمنی درمانی را در دسترس تر کنند. زیرا ایمونوتراپی مبتنی بر آنتی بادی به زیرساخت پیچیده و بودجه قابل توجهی برای تولید نیاز دارد که هزینه ای حدود 200000 دلار در سال برای هر بیمار را شامل می شود. مولکول های مصنوعی، زمانی که در مقیاس بالا تولید شوند، ارزان تر خواهند بود و می توانند ایمونوتراپی را با "کسری از هزینه" دردسترس عموم قرار دهند.

https://www.timesofisrael.com/israeli-scientists-racing-to-deliver-worlds-1st-pill-form-immunotherapy-for-cancer/