سال هاست که دانشمندان حوزه سرطان متوجه شده اند که سلول های سرطانی در بعضی مسیر ها مانند سلول های بنیادی، سلول های تخصص نیافته ای که در حضور سیگنال های خاص می توانند تمایز یابند، رفتار می کنند.

هنگامی که یک سلول بنیادی تمایز می یابد، یک مسیر یک طرفه شروع می شود که در سلول را به سمت تخصص یابی و در نهایت مرگ سوق خواهد داد. به عنوان مثال، یک سلول بنیادی در پستان می تواند به یک سلول لومینال که یکی از تولید کننده های شیر در پستان است تبدیل شود. چنین سلول های دوره حیات محدودی دارند. به نظر می اید که سلول های سرطانی در طول حیات خود خلاف مسیر تمایزیابی سلول های بنیادی حرکت می کنند و مدام در حال تکثیر باقی می مانند.

دکتر کاملیا دوس سانتوس از آزمایشگاه کلد اسپرینگ هاربور (CSHL) در حال مطالعه  بر روی سلول های بنیادی موجود در پستان برای یافتن سرنخ هایی در مورد آنچه که باعث تغییر سلول های طبیعی پستان به سلول سرطانی می شود می باشد. اکنون، تیمی به رهبری دکتر دوس سانتوس با همکاری دکتر ویلیام پومرانتز از دانشگاه مینسوتا و پروفسور گرگوری هانن از مرکز تحقیقات سرطان در کمبریج، پروتئینی را شناسایی کرده اند که در عملکرد طبیعی سلول های بنیادی پستان نقش دارند.

زمانی که محققان بصورت ژنتیکی ژن این پروتئین را خارج کرده و یا بصورت شیمیایی آن را مهار کردند، سلول های بنیادی دیگر قادر به خودبازآفرینی نبوده و به سمت سلول های پستان تمایز می یابند و در نهایت از بین می روند.

دوس سانتوس می گوید: این یافته برای ما بسیار جذاب بوده است زیرا این دقیقا عملی است که ما می خواهیم  سلول های سرطانی پستان را به سمت مرگ برنامه ریزی شده هدایت کنیم و خاصیت تکثیر بیش از حد آن ها را از بین ببریم. ما در حال ازمایش دارویی هستیم که این پروتئین را مهار کرده و همان اثری را که بر روی سلول های بنیادی می گذارد بر روی سلول های سرطانی نیز گذارد و انها را به سمت مرگ برنامه ریزی شده هدایت کند.

در این تحقیقات بر روی مساله بیان ژن توجه زیادی صورت گرفت. تمام سلول های موجود در پستان، از جمله سلول های بنیادی، ژنوم کامل انسان را دارا می باشند. یکی از دلایلی که باعث می شود رده های مختلف سلولی مثل قلب و پستان و ... از هم متمایز باشند همین نحوه متفاوت بیان این ژن ها در سلول ها است. این حقیقت برای سلول های موجود در یک اندام نیز وجود دارد که هر سلول وظیفه ی خاصی را در در طول حیات آن اندام بر عهده می گیرد.

بسیار روشن است که باز شدن یا پیچ خوردن کروماتین، به در معرض قرار گرفتن یا پنهان کردن ژن در کروموزوم های ما منجر می شود و نقش مهمی در پیشرفت سرطان ایفا می کند. بنابر این می توان علاوه بر تغییرات ژنتیکی از لحاظ اپی ژنتیکی هم این مساله را مورد بررسی قرار داد.

منابع: سایت CSH .

پایان خبر / ادمین