انستیتو ملی سلامت دانشگاه روتگر و نیوجرسی بودجه ای را در اختیار محققان قرار داده است تا ریز داربست سه بعدی را طراحی کنند که بازبرنامه ریزی سلول های بنیادی به نورون ها را افزایش داده و رشد ارتباطات عصبی را حمایت می کند و انتقال سیگنال های الکتریکی را مقدور می سازد. تزریق این شبکه از سلول های عصبی انسانی دارای عملکرد، در مقایسه با تزریق سلول های منفرد، به طور معناداری بقای نورون ها را بعد از پیوند به مغز موش ها افزایش می دهد. این پلت فرم جدید و امیدوار کننده ای است که پیوند نورون ها را میسر می سازد و آن را درمانی موثر برای طیف وسیعی از اختلالات تحلیل برنده عصبی انسانی معرفی می کند. در این مطالعه جدید زیست شناسان سلول های بنیادی و مهندسی زیست مواد در دانشگاه روتگر و نیوجرسی، سیستمی را طراحی کرده اند که انتقال سلول های عصبی را از جایگاه ایمپلنت به بافت مغزی میزبان میسر می سازد. در این مطالعه محققان از فیبرهای پلیمری با ضخامت ها و تراکم های مختلف استفاده کردند. سلول های بنیادی مورد استفاده نیز، سلول های بنیادی پرتوان القایی بودند که از می توانند به راحتی از پوست افراد تولید شوند. محققان با وارد کردن پروتئین( NeuroD ) به این سلول های بنیادی پرتوان القایی آن ها را به نورون تمایز دادند. برای تست زیستایی نورون های کشت داده شده روی داربست بعد از پیوند، آن ها ریز داربست هایی را طراحی کردند که به اندازه کافی برای تزریق به بافت مغزی موش ها با استفاده از سوزن هیپودرمیک کوچک بودند. آن ها داربست های حاوی نورون های انسانی را به بخش هایی از مغز تزریق کردند و نتایج آن را با تزریق سوسپانسیون سلولی به مغز مقایسه کردند. نورون ها روی داربست ها در مقایسه با روش سوسپانسیون سلولی زیستایی بهتری داشتند. هم چنین این داربست ها فرارشد عصبی و فعالیت الکتریکی آن ها را افزایش می دهد. در واقع میزان بقای نورون ها روی این داربست ها در زمان پیوند، ۴۰ برابر روشی است که از سوسپانسیون سلولی استفاده می کند. این محققان بر این باورند که روشی که آن ها با ترکیب علم مهندسی و زیست شناسی سلول های بنیادی ابداع کرده اند می تواند در آینده ای نزدیک منجر به درمان بیماری های تحلیل برنده عصبی کمک کند.