مفهوم جاری از ایمونوتراپی سرطان شامل آزمایشاتی است که "خود" را از "غیر خود" متمایز می کند و مفهومی که ایمنی سلولی مکمل ایمنی هومورال است. فعل و افعالات بین لیگاندها و گیرنده ها و همچنین وجود checkpoint های مختلف باعث می شود تا سیستم ایمنی سلول خودی را از بیگانه تشخیص دهد و این قابلیت را به سیستم ایمنی می دهد تا سلول سرطانی را به عنوان عامل بیگانه شناسایی کرده و به مقابله با آن برخیزد. بعضی از این مفاهیم روش های درمانی جدیدی نظیر استفاده از آنتی بادی های مونوکلونال برای دخالت در checkpoint های ایمنی را به وجود آورده است.

برخی دیگر از محققان از تکنولوژی های مولکولی برای مهندسی زیر مجموعه ای از سلول های T استفاده کرده اند تا به طور مستقیم سلول های تومور به ویژه سلول های تومور مرتبط با بدخیمی های سلول های B را شناسایی کرده و آن ها را از بین ببرند.

با این حال، قبل از اینکه ایمونوتراپی بتواند یک روش موثرتر برای درمان سرطان باشد، چالش های بسیاری وجود دارد که باید مورد توجه قرار گیرند و با آن ها مقابله شود .از چالش های پیش رو می توان به این موارد اشاره کرد: دستکاری میکرو محیط اطراف تومور (TME) به منظور افزایش نفوذ سلول T effector و دسترسی راحت تر به سلول های توموری، افزایش بیان MHC تومور، تنظیم ترشح سیتوکین ها و عوارض جانبی بالقوه آن ها و کاهش خطر ابتلا به بدخیمی های ثانویه به عنوان یک نتیجه از جهش های ایجاد شده توسط اشکال مختلف مهندسی ژنتیک سلول های ایمنی.  علیرغم این چالش ها، آینده ایمونوتراپی به عنوان یک درمان ضد سرطانی استاندارد بسیار روشن است.

در این رابطه می توانید مقاله دانشمند ایرانی دانشگاه Kings College London ، پروفسور فرزین فرزانه را از طریق لینک ذیل مطالعه بفرمایید:

 Cancer Immunotherapy Whence and Whither

پایان خبر / ادمین