موفقیت محققان آمریکایی در ساخت قالبی برای رشد رگ‌های خونی مصنوعی با استفاده از قند، چاپگر سه‌بعدی و سیلیکون، ساخت اعضای مصنوعی و قابل‌کاشت در بدن را سهل‌الوصول‌تر کرده است و می‌تواند روزی برای پیوند اعضای بدن مورد استفاده قرار گیرد. چالش بزرگ در شناخت چگونگی رشد بافت‌های مصنوعی بزرگ این است که چگونه تمامی سلول‌ها را در بافت‌های مهندسی‌شده زنده نگه داریم. چرا که وقتی تعداد زیادی از سلول‌ها کنار هم قرار داده می‌شوند، مانع از غذا و اکسیژن‌رسانی به سلول‌های همسایه شده و سرانجام سلول‌ها می‌میرند. این رگ‌های خونی هستند که می‌توانند با غذارسانی به سلول‌ها، مانع از مرگ آن‌ها شده و این مشکل را حل کنند. از این رو گروهی از دانشمندان دانشگاه پنسیلوانیا و دانشگاه رایس تصمیم گرفتند یک سیستم عروقی مصنوعی بسازند که می‌تواند همین نقش را در بافت‌های مصنوعی ایفا کند .در این شیوه، ساختاری ارائه می‌شود که رگ‌های خونی مصنوعی در ادامه در آن قرار می‌گیرند. دکتر جردن میلر ،استادیار مهندسی زیست‌فناوری دانشگاه رایس، گفت: «یکی از موانع بزرگ مهندسی بافت‌، زنده نگه‌داشتن سلول‌هاست. مهندسان معمولا به خودسازگاری بدن برای رشد رگ‌های خونی امیدوارند؛ این فرآیند می‌تواند هفته‌ها به طول انجامد و سلول‌هایی که در فاصله بیشتری از سطح سازه قرار دارند، پیش از رشد رگ‌های خونی، اغلب از عدم وجود اکسیژن یا غذا بمیرند.» وی افزود: «در این مورد، نیاز یک جراح برای انجام عمل پیوند، تنها توده‌‌ای از سلول‌ها نیست، بلکه رگ‌های داخلی و خارجی است که بتوانند مستقیماً به شریان‌ها وصل شوند.» در این روش محققان به کمک یک چاپگر سه‌بعدی ساختاری ایجاد کردند. این ساختار از جنس قند می‌باشد. زمانی که قند ساختار، سخت می‌شود شبکه‌ای برای رگ‌های خونی به کمک آن پدید می‌آید. در ادامه شبکه در ژل سیلیکونی غوطه‌ور می‌گردد و پس از سخت‌شدن ژل، قند ساختار از بین می‌رود. در نتیجه شبکه‌ای از رگ‌ها حاصل می‌شود. دکتر میلر خاطر نشان کرد: «این رگ‌ها هنوز شبیه رگ‌های خونی اندام‌ها نیستند، اما دارای بعضی از ویژگی‌های کلیدی مربوط به جراحی پیوند هستند. ما سازه‌ای با شعاع تقریبا یک میلی‌متر با یک ورودی و خروجی تعبیه کرده‌ایم که به رگ‌های کوچک‌تر حدود 600 تا 800 میکرون متصل می‌شود.» وی افزود: «این مطالعات، اولین گام به سوی توسعه مدل پیوند برای مهندسی بافت جهت اتصال بافت مهندسی به شریان‌ها است. رویکرد ما در آینده، ایجاد یک ماده زیست‌تخریب‌پذیر است که سلول‌های آن، قابلیت پیوند مستقیم و بقای طولانی‌مدت را داشته ‌باشند.» منبع : http://www.genengnews.com/gen-news-highlights/81251932/