با تگ کردن یا نشان دار کردن سلول های مغز استخوان موش با یک لیبل یا نشان ژنتیکی(بارکد)، محققین توانسته اند شجره خانوادگی سلول های خونی منفرد را از زمانی که آن ها در نیچ یا محیط خودشان شکل می گیرند، ردیابی کرده و توصیف کنند. این محققین کشف کرده اند که این سلول ها بعد از پیوند، در مقایسه با سایر سلول ها با روش متفاوتی به ترمیم و بازسازی می پردازند.

نتایج این مطالعه که در انستیو ملی قلب، ریه و خون(NIHLB) صورت گرفته است نشان داد که سلول های بنیادی و دیگر سلول هایی که پتانسیل تمایزی کمتری نسبت به آن ها دارند(پیش سازهای خونی)، زمانی که در محیط یا نیچ طبیعی شان مورد مطالعه قرار می گیرند در مقایسه با زمانی که در شرایط آزمایشگاهی مطالعه می شوند یا این که زمانی که پیوند می شوند، رفتار متفاوتی را نشان می دهد.

بدلیل فقدان ابزار مناسب برای مطالعه نحوه شکل گیری خون در محیط طبیعی بدن، اغلب مطالعه روی سلول های خونی منفردی صورت می گیرد که پیوند شده اند. در این راستا، سلول های پیوندی معمولا به دلیل برداشته شده از محیط طبیعی شان به نوعی مختل شده  محسوب می شوند. برای حل این چالش، Rodriguez Fraticelli و همکارانش بر اهمیت مطالعه بازسازی خونی در نیچ طبیعی شان تاکید دارند و به دنبال روشی برای پیش بینی این هستند که تعیین کنند که چه نوع سلول هایی برای درمان بهینه تر هستند. به همین منظور وی و همکارانش سلول ها را با استفاده از ترانسپوزون(یک قطعه از کد ژنتیکی که می تواند در DNA‌ به دلیل قرار گرفتن در معرض آنزیم ترانسپوساز به صورت تصادفی به جایگاه تصادفی دیگری برود)، تگ یا نشان دار کردند تا پیش سازهای خونی و سلول های بنیادی بالغ را طی فرایند طبیعی و مختل نشده بازسازی خون مورد ردیابی قرار دهند. این پژوهش می تواند شواهدی را برای ترسیم شگفت انگیز بازسازی طبیعی خون و تولید خون در محیط طبیعی ارائه دهد و نشان دهد که سلول های بنیادی خونی و پیش سازهای آن ها ویژگی های منحصربفردشان را از کجا آورده اند.

لینک: Nature

پایان مطلب / ادمین