اخیرا، پیشرفت قابل توجهی در تکنولوژی های کمک باروری(ART) برای درمان ناباروری مردان صورت گرفته است. با این حال، تکنولوژی های فعلی در کمک به بیماران نابارور با آزواسپرمی غیر انسدادی عاجز مانده اند، مگر این که از اسپرم های اهدایی استفاده کنند. اما باید توجه داشت که اغلب زوج ها آرزوی داشتن بچه هایی را دارند که از نظر ژنتیکی متعلق به خودشان باشند.

سلول های بنیادی پرتوان انسانی(hiPSCs) می توانند از سلول های سوماتیک خود بیماران تولید شوند و تولید آزمایشگاهی سلول های زایای دارای عملکرد از iPSCهای خاص بیماران ممکن است استراتژی درمانی جدیدی برای زوج های نابارور باشد. دینامیک کلی تکوین سلول های زایای پریموردیال انسانی مشابه با نمونه های موشی است اما شواهد زیادی نشان می دهد که تفاوت های حیاتی بین تخصصی شدن سلول های زایای اولیه انسان و موش وجود دارد. برخلاف iPSCهای موشی(miPSC) در وضعیت طبیعی، hiPSCهای انسانی یک پرتوانی اولیه ای را نشان می دهد که پتانسیل کمتری برای تبدیل شدن به سلول های زایا دارد.

 بر مبنای تحقیقات صورت گرفته بر روی موش های آزمایشگاهی، سلول های زایای نری با مراحل مختلف تکوینی با استفاده از hiPSCها با پروتکل های مختلف تولید می شوند که شامل تمایز خودبخودی، بیش بیان تنظیم کننده های سلول های زایا، اضافه کردن سیتوکین ها، هم کشتی با سلول های گنادی در آزمایشگاه و زنوپیوندها است. پژوهشگران در مطالعه ای مروری به بررسی این نوع مطالعات پرداختند که هدف از آن، خلاصه سازی پیشرفت های اخیر در تولید سلول های زایای نر از hiPSCها و افزایش چشم انداز های hiPSCها در کاربرد پزشکی برای ناباروری مردان و هم چنین مطالعات پایه برای تکوین سلول های زایای نر است.

لینک: Oxford Academic

پایان مطلب / ادمین